poiimata

Μια ανωνυμη θλιψη καταλαμβανει τα ονειρα μου 
βαδιζω σ'ενα δρομο με αβεβαιοτητα για πυξιδα 
που παω...τι θελω...τι θα κανω... 
Ερυνιες τα ερωτηματα βασανιζουν τα αθωα θυματα τους που βγαζουν αναρθρες κραυγες στα σοκκακια του μυαλου μου... 
σιγα-σιγα υψωνεται ενα τειχος μπροστα μου..το τειχος των ΠΡΕΠΕΙ 
γεννημενη για να υπακουω στις προσταγες των χρονων 
για να αναλωνομαι σε ξενα συμφεροντα... 
ο δρομος αυτος ειναι μοναχικος 
κι ομως...ειναι καταμεστος με προσωπα 
οχι ψυχες....αυτες εμειναν στην πολη του παραδεισου 
τα προσωπα κανουν το ταξιδι 
δεν φερω αξιωματα κι ουτε θα ανοιξω το δρομο σε κανενα... 
απλα τυπωνω τα οσα νιωθω για να κερδισω μια θεση ευνοικη 
στον Παραδεισο της συνειδησης μου.... 


Φως μου ομορφο,ακτιστο,γαληνιο 
ερωτα σε επλασα μεσα απτο καθε τραγουδι 
και τωρα γυρναω μονη στις ακρογιαλιες 
χαιδευοντας τα κυματα 
κι αναζητωντας τη μορφη σου 
στολιδι του κοσμου 
μια ομορφη μερα σαν τη σημερινη 
δεν μπορω παρα να σαγαπω 
κι ασ σαφηνω να φευγεις 
θα πιανω τη μυρωδια σου στον αερα 
κι ας ειμαι μονη τωρα.......... 

Epitafios mias filias 

Δεν νιωθω θλιψη ισως μονο ενα κενο.... 
ειμαι ψυχρη...ισως σπασω αργοτερα,δεν μπορω να πω... 
θα περασει ο καιρος κι οτι τραυμα μπορει να εχω θα κλεισει 
λυπαμαι για την καταληξη...σιχαινομαι τα προσωπα... 
δεν θελω να γυρισω πισω δεν νομιζω πως υπαρχει κατι να διορθωσω... 
θελω απλα να ξεχασω.. 
να νεκρωσω τις μνημες να θαψω οτι νιωθω... 
κι ειμαι σε καλο δρομο... 
δεν το περιμενα να νιωσι ετσι,οχι 
τι να γινει ομως? 
Οτι εγινε εγινε και αυτο δεν αλλαζει... 
κυνικη? 
οχι...απλα ρεαλιστρια... 
ειπα ΤΕΛΟΣ,λεξη που ποτε σχεδον δεν καταφερα να προφερω... 
το ειπα ομως.... 
ισων να αργησα κιολας........ 

Kamvas 

Δρομοι απο μαυρο και ψυχες ντυμενες στα κοκκινα 
τα παθη στηνουν χορο κι η μουσικη μυριζει σαν σκοτωμενο αιμα στον αερα... 
μελαγχολια,πονος...τα δακρυα κυλανε και πλυμμηριζουν τν μικρη στοιχειωμενη πολιτεια... 
και με τα κυματα που ξεβραζουν οι καρδιες εξαγνιζεται η ψυχη και φοραει τα καλα της.... 
ο χορος τωρα στερειται της μελεγχολιας.... 
ασπρο χρωμα κυριαρχει στον καμβα.... 

Ston Giwrgo(R.I.P) 

Στεκεσαι εκει... 
μου μιλας μαπαιρνουν τη φωνη σου τα αστρα 
πως εγινε και παγωσε ο κοσμος καλε μου? 
Η θλιψη στεκεται πανω απτο κεφαλι μου και μου τραγουδαει το τραγουδι των Μοιρων.. 
θαφυγεις..κι η ιστορια θα γραφτει με κοκκινο μελανι και δακρυα... 
αυτο το ραντεβου ποναει.... 
νεκρωνει τα κθτταρα ενα προς ενα... 
απομακρος σιγα-σιγα χαμογελας στο φως που σε τυλιγει.. 
αγερωχος σαν Αγιος κοιτας τον δρομο που σ'οδηγησε στο αιωνιο... 
το χερι μου οπλιζει η αναγκη.... 
κι εσυ απλα θα φυγεις.........